Saartje Vandendriessche en Emma Johansson over vrouwen in het wielrennen
Geen taboe gaan ze uit de weg. Over de fietsersvulva, seks en de koers en de clichés over vrouwenwielrennen. VRT-presentatrice van Vlaanderen Vakantieland, het programma de Naaktkalender en fervent wielertoeriste Saartje Vandendriessche en profwielrenster Emma Johansson praten vrijuit over vrouwen in de koers.
Emma Johansson prijkt op de posters van Mistral Home, haar sponsor uit Nazareth. De Zweedse eindigde vorig jaar tweede op de ranglijst van de UCI, net niet de beste wielrenster dus, maar voor heel wat mannen wel de mooiste. Niet voor niets is ze het uithangbord van haar sponsor. Breng haar samen met VRT-presentatrice en wielertoeriste Saartje Vandendriessche, de vrouwen kennen elkaar van een reportage voor Vlaanderen Vakantieland, en voor je het weet, gaat het gesprek de kant uit van Vanavond niet schat.
Toch mogen we één ding niet uit het oog verliezen: 'Ik ben hier om het vrouwenwielrennen te promoten', zegt Saartje Vandendriessche die samen met Kristien Laeveren Het Vrouwelijk Verzet schreef, een boek met heel wat praktische tips voor fietsende vrouwen.
Dames, een op drie deelnemers aan de Flanders Classics-tocht in Gent-Wevelgem was een vrouw. Waarom duurde het zo lang vooraleer vrouwen op de fiets sprongen?
Saartje Vandendriessche: 'In de eerste plaats omdat het wielrennen een mannenbastion is. Iedereen associeert wielrennen ook met noeste arbeid, bonken op de kasseien. Stilaan komt daar verandering in. Wielrennen past gewoon in die tendens dat iedereen gezond wil zijn. Lopen is redelijk belastend voor de gewrichten en daarom kiest iedereen nu voor de fiets, ook de vrouwen. Het is bovendien een sociale sport. Je kan een babbeltje doen in het peloton, maar je kan het ook perfect samen met je vriend doen.'
Als je als vrouw wil winnen, moet je snel zijn aan de meet.
Emma: 'Het is al lang niet meer zo dat alle wedstrijden eindigen met een sprint. Onze koers is net zoals een finale van de mannenwedstrijd en veel interessanter om te volgen dan die bij de mannen. Die koersen urenlang. Het is altijd hetzelfde verhaal: een groepje gaat in de aanval, ze laten ze wegrijden op een aantal minuten, maar je weet dat het peloton ze zal grijpen en op het eind schiet het in gang. Ik val gewoon in slaap bij een mannenkoers en wordt pas wakker bij de finale.'
